Beskid Mały - pasmo górskie w Beskidach Zachodnich, położone na pograniczu województwa śląskiego i województwa małopolskiego. Rozciąga się na ok. 35 km, a jego szerokość wynosi od 10 do 15 km. Najwyższym szczytem jest Czupel (930 m n.p.m.).
Pasmo rozciąga się od Kotliny Żywieckiej i Bramy Wilkowickiej na zachodzie po rzekę Skawę na wschodzie. Ze względu na wygląd Beskidu Małego można go podzielić na 2 części: wschodnią (wyższą i mniejszą powierzchniowo) i zachodnią (niższą i większą). Obie oddziela od siebie rzeka Soła, Jezioro Żywieckie i Jezioro Międzybrodzkie.
Najwyższymi szczytami pasma są Czupel, Łamana Skała, Leskowiec i Magurka Wilkowicka. Najmniejsze szczyty leżą w Beskidzie Andrychowskim (północno-wschodniej części Beskidu Małego).
W rejonie Beskidu Małego jest wiele zabytków sztuki, architektury i kultury materialnej. Są to dzwonnice loretańskie, stare chałupy, zabytkowe figurki, kapliczki, krzyże i niespotykane gdzie indziej kamienne szałasy. W górach zabytków tych jest niewiele, większość znajduje się w dolinach. Z kościołów najstarszy jest pochodzący z XII wieku kościół św. Stanisława w Starym Bielsku. Zabytkowe drewniane kościoły znajdują się w Mikluszowicach, Łodygowicach. W Suchej Beskidzkiej znajduje się renesansowy Zamek Komorowskich i drewniana, pochodząca z XVIII wieku karczma „Rzym”. W okolicy nie brakuje też ciekawych dworów. Najciekawsze znajdują się w Stryszawie, Zembrzycach, Łodygowicach i Andrychowie. W Beskidzie Małym można uprawiać również sporty zimowe, choć stoków jest stosunkowo mało, w porównaniu z Beskidem Śląskim czy Żywiecczyzną.
Na terenie Beskidu Małego znajduje się Park Krajobrazowy Beskidu Małego, obszar Natura 2000 oraz cztery rezerwaty przyrody: Madohora, Szeroka, Zasolnica i Grapa. Projektowane są także następne rezerwaty: na Żurawnicy, Łysinie, Leskowcu i w dolinie potoku Dusica. Istnieje kilka stanowisk dokumentacyjnych: odcinek potoku Rzyczanka, wychodnie czarnych łupków w korycie Wieprzówki i Zamczysko na Łysinie. Jako pomniki przyrody chronione są liczne drzewa i parki. Zagrożeniem dla regionu są zanieczyszczone masy powietrza przynoszone przez zachodnie wiatry z uprzemysłowionego Górnego Śląska.
Klimat właściwy strefie górskiej, w dużej mierze zależący od wysokości danego miejsca n.p.m. Tereny położone na wysokości do 700 m n.p.m. mają klimat umiarkowany ciepły o średniej rocznej temperaturze od +4 °C do +6 °C, te położone wyżej – klimat umiarkowany zimny o średniej rocznej temperaturze od +6 °C do +8 °C. Najwyższą (do 2014 r.) temperaturę zanotowano we wrześniu 1965 r. w Porąbce – 37,9 °C. Długość okresu wegetacyjnego waha się od 170 do 220 dni w roku i w dużym stopniu zależy od wysokości: czym wyżej tym krótszy okres wegetacyjny. Zależy także od położenia: na stokach północnych jest krótszy, niż na południowych.
Zapora Porąbka - najstarsza zapora wodna w Polsce
Średnia roczna ilość opadów wynosi 800-1400 mm i jest dużo niższa, niż w sąsiednim Beskidzie Sląskim – wynika to z faktu, że szczyty Beskidu Małego są dużo niższe. Częste jest zjawisko inwersji temperatur (wzrost temperatury powietrza wraz z wysokością). Mgła występuje przez 50-100 dni w roku i częściej nad zbiornikami wodnymi i po północnej stronie pasma. Przewaga wiatrów zachodnich i północno-zachodnich. Od południa dociera czasami ciepły wiatr halny, podczas którego przejrzystość powietrza jest bardzo dobra. Wieje zazwyczaj trzy dni, po czym następuje załamanie pogody i następują opady deszczu.
Zimy w górach są nieco łagodniejsze niż na nizinach, ale pokrywa śnieżna zalega dłużej – od 65 do 140 dni. W wyższych partiach śnieg pojawia się już pod koniec listopada, a topnieje zazwyczaj z początkiem kwietnia. Najbardziej obfite opady śniegu mają miejsce na przełomie lutego i marca. Grubość śniegu rzadko przekracza 50 cm.
