Choroszcz
Choroszcz - miasto we wschodniej części kraju, w woj. podlaskim, w powiecie białostockim. Leży nad rzeką Horodnianką, w pobliżu Narwiańskiego Parku Narodowego. Miejscowość wlicza się do aglomeracji białostockiej.
| Choroszcz | |
| |
| Informacje | |
| Państwo | Polska |
| Region | Województwo podlaskie |
| Ludność | 5 908 (2019) |
| Kod pocztowy | 16-070 |
| Strona internetowa | |
Charakterystyka edytuj
Historia edytuj
Początki miejscowości sięgają czasów kultury jaćwieskiej, która w wyniku wojen z Polską, Litwą i Rusią Kijowską zniknęła. W końcu XV w. Choroszcz z włością stała się własnością bojara z Kijowszczyzny, wojewody Iwana Chodkiewicza. Pod panowaniem tego rodu okolice zostały zasiedlone mocniej, a także rozwinął się drobny przemysł. Prawa miejskie Chotoszcz otrzymała w 1507 roku. W pierwszej połowie XVI wieku rodzina tymczasowo utraciła majątek ziemski, ale ten powrócił do niej w 1533 roku. Z czasem, jak w innych miastach Kresów, osiedliła się tu ludność wyznania mojżeszowego. W 1654 r. staraniami biskupa wileńskiego do Choroszczy sprowadzono dominikanów, którzy utworzyli tu klasztor. Roku 1683 doszło do tragicznego pożaru, w efekcie którego zniknęły praktycznie wszystkie zabudowania miasteczka. W 1703 Choroszcz wraz z przyległymi wsiami została odkupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego. Niestety 4 lata później ponownie nadszedł drugi pożar. Niedługo później hetman wielki koronny Jan Klemens Branicki podjął decyzję o budowie letniej rezydencji w Choroszczy. Miejscowość rosła wtedy prężnie, czego dowodem jest ilość niektórych zakładów tego okresu (15 browarów, synagoga, szkoła żydowska, kramy na rynku, cerkiew, klasztor, szpital, kościół). Po śmierci hetmana dobra choroskie otrzymała w dożywocie księżna Izabella Branicka. Do III rozbioru Choroszcz należała do powiatu grodzieńskiego w województwie trockim i stanowiła enklawę w województwie podlaskim. Po III rozbiorze znalazła się w zaborze pruskim, a po pokoju w Tylży w 1807 weszła do zaboru rosyjskiego. Pomimo tych faktów, nie spowolniło to budowy nowych obiektów w granicach miasta. Powolny upadek nastąpił około 1839 r. kiedy zaborcy zagarnęli klasztor, a następnie urządzili w nim szkołę rosyjską. Zniszczono też dawną cerkiew, a w jej miejsce wzniesiono obecną. Efektem wielu działań carskich, zamknięto największy zakład w mieście - fabrykę sukna Augusta Moesa. Nadszedł okres międzywojenny, który zrodził nowy pomysł - zastąpienie zabudowań fabrykanckich szpitalem dla chorych psychicznie. Chwilę wolności przyćmiła jednak inwazja radziecka i niemiecka, której ofiarą padło co najmniej 2000 osób. Obecnie miasteczko rozwija się jako niewielki ośrodek przemysłowo-usługowy przy Białymstoku.
Dojazd edytuj
Samochodem edytuj
Przez miasto przechodzą drogi:
- droga międzynarodowa E67 (Helsinki – Kowno – Warszawa – Praga)
- droga ekspresowa S8 (Kudowa-Zdrój – Wrocław – Warszawa – Białystok – Suwałki – Budzisko)
12 września 2012 został otwarty odcinek drogi ekspresowej Jeżewo Stare – Białystok odcinek ten wynosi 24.5 km
Komunikacja edytuj
Do Choroszczy można dojechać linią nr 103 którą operuje Komunalny Zakład Komunikacyjny w Białymstoku. Choroszcz znajduje się około 6 km od granic Białegostoku i 13 km od centrum. Do Choroszczy można także dojechać autobusami niskopodłogowymi które służą m.in. do przewozu osób niepełnosprawnych.