Uniwersytet Wrocławski
.jpg)
Uniwersytet Wrocławski (UWr) – jeden z osiemnastu państwowych uniwersytetów klasycznych w Polsce z siedzibą we Wrocławiu, kształcący na kierunkach humanistycznych i ścisłych. Kształci 38 tysięcy studentów na czterdziestu sześciu podstawowych kierunkach, na studiach stacjonarnych, niestacjonarnych oraz wieczorowych.
Historia
edytuj
Historia Uniwersytetu Wrocławskiego sięga roku 1702, kiedy to Leopold I powołał do życia jezuicką Akademię Leopoldyńską. Gmach główny, który powstał na miejscu rozebranych budynków zamkowych w latach 1728–1738, jest jednym z najwspanialszych zabytków barokowych we Wrocławiu. Przepiękna jest również sala reprezentatywna – Aula Leopoldina.
Na miejscu obecnego Uniwersytetu, począwszy od XIII w. zlokalizowany był zespół warowni i zamek książęcy Piastów. Po śmierci Henryka VI, ostatniego księcia piastowskiego, zamek przechodzi w posiadanie władców czeskich i potem Habsburgów. Władysław II Jagiellończyk, król czeski i węgierski w 1505 r. wydał w Budzie dokument fundacyjny dla uczelni we Wrocławiu jednak wskutek protestu Uniwersytetu Krakowskiego nie został on zaakceptowany. Zamek popadał w ruinę do czasu, gdy w 1659 r. cesarz Leopold przekazał grunty jezuitom, oni zaś założyli tam gimnazjum. Szkoła dzięki nowym programom nauczanie zyskała dużą popularność, ale również wielką niechęć wśród protestantów. Rektor Fryderyk Wolf von Lüdinghausen w maju 1695 r. podjął starania o utworzenie uniwersytetu.
21 października 1702 r. cesarz podpisał w Wiedniu Złotą Bullę fundacyjną Wrocławskiego Uniwersytetu (Aura Bulla Fundationis Universitatis Leopoldinae Vratislaviensis), którego patronem został św. Leopold – fundatorem był Leopold I.
Powstała uczelnia miała dwa fakultety: filozoficzny i teologiczny (katolicki). Ze względu na regułę zakonu nie wykładano prawa i medycyny.
Po wyburzeniu zdewastowanych budynków zamkowych rozpoczęto budowę gmachu głównego. Kamień węgielny wmurował w imieniu cesarza Karola VI starosta generalny Śląska hr. Antoni Schaffgotsch 6 grudnia 1728 r. Budowę tej części zakończono w 1738 r. Skrzydło południowe mieszczące aptekę i laboratorium, a stanowiące łącznik z kościołem zostało ukończone w 1737 r. Do roku 1739 wnętrza obu skrzydeł uzyskały swój ostateczny kształt. Na następny rok zaplanowano: wzniesienie odpowiednika Wieży Astronomicznej i dobudowanie do skrzydła wschodniego pomieszczeń biblioteki i refektarza, ale prac nie rozpoczęto z powodu wybuchu wojen śląskich.
Na czas wojny zorganizowano w budynku stajnie i więzienie. W 1749 roku eksplozja usytuowanej po sąsiedzku Wieży Prochowej zniszczyła nieco gmach, więc został ponownie zajęty przez wojsko. Jezuici zostali zmuszeni do opuszczenia Wrocławia.
Dopiero W 1811 r. król pruski Fryderyk Wilhelm III doprowadził do połączenia wrocławskiej uczelni z – ewangelicką Viadriną – uniwersytetem we Frankfurcie nad Odrą. Kolejny władca, Fryderyk Wilhelm IV, powołuje katedrę języków i literatur słowiańskich (1841r). powstaje szereg organizacji polityczno-patriotycznych. Największe znaczenie miało działające w latach 1836–1886 Towarzystwo Literacko-Słowiańskie założone przez naukowca czeskiego Jana Ewangelistę Purkyniego. Końcowe miesiące II wojny światowej spowodowały kolejne zniszczenia gmachu.
W maju 1945 r. grupa polskich naukowców przejęła gmach główny w stanie ogólnej dewastacji, a już w listopadzie 1945 odbył się pierwszy wykład.
Źródła
edytuj„Wrocław Przewodnik” – Wydawnictwo Kartograficzne EKO-GRAF Wrocław
Dodatkowe informacje znajdziesz na oficjalnej stronie Uniwersytetu Wrocławskiego.
 |