Łuszków
Łuszków jest niewielką wsią położoną nad Bugiem we wschodniej części gminy Horodło w obrębie Grzędy Horodelskiej. Liczy niewiele ponad 300 mieszkańców, większość mieszkańców utrzymuje się z rolnictwa. Łuszków posiada ciekawy układ przestrzenny owalnicy, zachowany od XVI w.
Charakterystyka edytuj
Historia edytuj
Pierwsza wzmianka o Łuszkowie pochodzi z 1444 roku, kiedy książę bełski Władysław I nadał dworzyszcze Ustianowskie w Łuszkowie Florianowi z Kołczyna. Reszta wsi stanowiła własność książęcą. W 1472 roku wieś liczyła 9 i 1/2 łana użytków. W 1462 roku po włączeniu księstwa bełskiego do Korony, cześć wsi jako własność królewska weszła w skład starostwa horodelskiego. W 1578 roku część wsi, cerkiew oraz karczma były własnością królewską, natomiast reszta należała do trzech szlachciców.
W 1827 roku wieś dzieliła się na Łuszków Horodelski (w 1804 roku we władaniu Joachima Potockiego, od 1807 roku Antoniego Wieniawskiego) oraz Łuszków Strzyżowski (we władaniu Lubomirskich). Łuszków Horodelski zamieszkiwało 340 mieszkańców, natomiast Łuszków Strzyżowski 116 mieszkańców.
Pierwsze wzmianki o cerkwi (unickiej) pochodzą z 1531 roku. W roku 1760 cerkiew uległa częściowemu spaleniu, została jednak w niedługim czasie odbudowana. Ostatnia cerkiew została zburzona w 1938 r. podczas akcji rewindykacyjnej przeprowadzanej przez polskie władze.
W latach 1891-1892 zbudowano w Łuszkowie komorę celną, przez którą pędzono spore ilości bydła z Królestwa do Austrii, a w 1914 roku wybudowano murowaną szkołę.
Podczas I wojny światowej wieś została doszczętnie zniszczona, ocalały jedynie szkoła, cerkiew i dzwonnica. Miejscowa ludność w większości została ewakuowana w głąb Rosji, powróciła tutaj dopiero w 1918-1919 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej w wyniku przesiedleń, mieszkańcy narodowości ukraińskiej zostali przesiedleni do ZSRR, a na ich miejsce przybyli Polacy zza Buga.
Dojazd edytuj
Z Hrubieszowa i Horodła kilka razy dziennie kursuje bus oprócz soboty i niedzieli. Od 6.00 do 16.00.
Warto zobaczyć edytuj
- Cmentarz prawosławny - stary cmentarz prawosławny, niegdyś unicki znajduje się na południowo-wschodnim krańcu wsi, na niewielkim wzgórzu obok drogi do Zosina. Został założony w XIX wieku i czynny był do czasu II wojny światowej. Do dnia dzisiejszego zachowało się około 30 starych, w większości zniszczonych nagrobków.
- Szkołę po renowacji - mieści się tam stół do ping-ponga, niedługo ma być stół do bilarda , atlas. Jest również scenka na orkiestrę.
Gastronomia edytuj
Brak lokali gastronomicznych, istnieje jednak sklep spożywczo-przemysłowy "U Bożeny", gdzie można zakupić podstawowe artykuły żywnościowe.
Noclegi edytuj
Brak możliwości przenocowania.