Szwecja: Różnice pomiędzy wersjami

* 2005 – Tzw. Południk Struvego – wpis transgraniczny wraz z [[Białoruś|Białorusią]], [[Estonia|Estonią]], [[Finlandia|Finlandią]], [[Litwa|Litwą]], [[Łotwa|Łotwą]], [[Norwegia|Norwegią]], [[Mołdawia|Mołdawią]], [[Rosja|Rosją]] i [[Ukraina|Ukrainą]].

 

Język szwedzki to język z grupy skandynawskiej języków germańskich. Posługuje się nim ponad 8 mln osób, zamieszkujących Szwecję i zachodnią Finlandię (Wyspy Alandzkie). Język urzędowy w Szwecji i w Finlandii (obok fińskiego).

Odrębny język już od VIII wieku. Najstarsze zabytki językowe pochodzą z XII w. Już od XVI w. zauważalne tendencje do tworzenia języka wspólnego, czy to w postaci języka pism religijnych, czy świeckiego języka pism urzędowych tzw. języka kancelaryjnego. Szczególny nacisk kładziono na oczyszczenie języka z naleciałości niemieckich. W zakresie wymowy odczuwa się w XVIII w. unifikujący wpływ dworu królewskiego – na tym tle zarysowuje się podział na język "chłopski" tzw. ''bondska'' i "dworski" – ''hof swenska''. U podłoża wymowy języka dworskiego leży wymowa Sztokholmu i prowincji Uppland. Język ten będzie stanowił podstawę ponaddialektalnego języka pisanego, tzw. ''riksspraket''. Obecnie funkcjonują dwa zespoły dialektów: w Szwecji i Finlandii.